تصفیه آب و فاضلاب

SBR مخفف واژه Sequencing Batch Reactor می‌باشد. فرایندهای بسته پر و خالی شونده مشابه SBR بر خلاف تصور، فرآیندی نوظهوری نیست. همزمان با توسعه اولیه فرآیند لجن فعال در انگلستان که توسط آدرن و لوکت در سال 1914 صورت گرفت، تصفیه خانه‌های زیادی با روش تغذیه بسته منقطع یا پروخالی شونده بهره برداری شدند.

SBR یک سیستم لجن فعال پر و خالی شونده برای است که در آن شکل اولیه لجن فعال برپایه پر و خالی شدن توسعه یافته است. محققین مفهوم بهره‌برداری یک ازن ژنراتور با سیکل‌های تکراری هوادهی، ته نشینی و تخلیه پساب تصفیه شده در سختی گیررا بطور محکم پایه‌گذاری کردند. در سال 1956 همزمان با توسعه تکنولوژی گودال اکسیداسیون، پاسویر اصول تصفیه بسته با تغذیه منقطع و پیوسته را با هم ترکیب کرد.

در توسعه‌های دیگر تصفیه بسته، حوضچه اکسیداسیون با حوضچه مستطیلی شکل جایگزین شد. در اواخر سال 1970، SBR پایه گذاری شد و بسیاری از تصفیه خانه‌های کوچک در سپتیک تانک

 بوسیله این روش مورد بهره‌برداری قرار گرفتند. توسعه مهم آن بطور عمده در استرالیا و ایالات متحده اتفاق افتاد که منجر به کاربرد وسیع این تکنولوژی در سطح جهان گردید. سیستم SBR را می‌توان نوعی روش لجن فعال در مخازن پروپیلن دانست که در آن راکتور از فاضلاب پر شده و سپس به تدریج در طی یک سیکل زمانی فاضلاب و مواد ته نشین شده تخلیه می‌گردد در واقع در هر عمل تصفیه، ته نشینی مواد جامد مایع مخلوط و تخلیه مایع رویی در همان مخزن انجام می‌گیرد.

بنابراین به حوض ته نشینی نهایی و پمپ برگشت لجن فعال نیازی ندارد. پیشرفت در تجهیزات هوادهی و سیستم‌های کنترلی و بکارگیری آنها در سیستم‌های SBR باعث برتری آن در مقایسه با روش لجن فعال متعارف گردید.در گزارش سال 1983 آژانس محیط زیست آمریکا به این مهم اشاره شده است که بین سیستم تصفیه فاضلاب SBR در لوله کاروگیت با سیستم لجن فعال متعارف، اختلافی وجود ندارد، فقط این سیستم به جای آنکه با فضا عمل نماید، با زمان عمل می‌کند. تفاوت بین دو تکنولوژی این است که در سیستم SBR با یک کنترل توالی زمان، عملیات متعادل‌سازی و تصفیه بیولوژیکی و زلال ساز ثانویه در یک حوضچه (راکتورهوادهی) صورت می‌پذیرد و این راکتورها عملا زلال ساز اولیه را نیز در خود شامل می‌شوند ولی در سیستم لجن فعال متعارف، هر یک از فرایندهای فوق بایستی در یک مخزن جداگانه صورت پذیرد.